Ο ευγενής ανταγωνισμός είναι κάτι που τα παιδιά θα πρέπει να μαθαίνουν από την πρώτη στιγμή που εντάσσονται σε κάποια ομάδα ή κάποιο άθλημα. Συνεπώς εμείς είμαστε τυχεροί που τα παιδιά μας αγωνίζονται στη συγκεκριμένη ακαδημία που ο ιδιοκτήτης της βραβεύτηκε με το έπαθλο Fair Play από την Ομοσπονδία μας. Ένα άσχετο περιστατικό με τον μικρό μου γιο ήταν αρκετό για να ανακαλύψω ότι, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα έχει περαστεί στο dna των παιδιών ο  ευγενής ανταγωνισμός και ο  αλληλοθαυμασμός. 

Παίζαμε που λέτε playstation (ποδόσφαιρο πάντα) και για να είμαστε ισοδύναμοι ο μικρός έλεγχε την Barcelona και γω την Πορτογαλική Rio Ave. Σε κάποια φάση κατάφερα να βγω μόνος με τον τερματοφύλακα και εκεί που το είχα σίγουρο το γκολ, ο Claudio Bravo (για όσους δεν ξέρουν είναι ο τερματοφύλακας της Barcelona) κατάφερε με μια εξαιρετική απόκρουση να αποκρούσει και να μην με αφήσει να σκοράρω. Τότε μου λέει ο Θεοδόσης “ εν πολλά καλός ο πορτάρης μου, εν όπως το Κωτσιούι” (δηλαδή τον τερματοφύλακα της ομάδας του, που είναι επτά χρόνων). Αρχικά γέλασα, αλλά μετά αντιλήφθηκα το βαθύτερο νόημα της ατάκας του. Σε μια μικρή συζήτηση που ακολούθησε, ανακάλυψα ότι θεωρεί τους συμπαίκτες του πολύ καλούς (το ίδιο και τον εαυτό του) ισάξιους με τους μεγάλους αστέρες του ποδοσφαίρου. Δηλαδή οι σκόρερ δεν είναι καλύτεροι από τον Χριστόφορο, οι αμυντικοί δεν είναι καλύτεροι από τον Ανδρέα-Μαρίνο, οι οργανωτές και οι τεχνίτες ποδοσφαιριστές δεν είναι καλύτεροι από τον Σπύρο και τον Κρίστιαν, οι γρήγοροι ακραίοι δεν είναι καλύτεροι από τον ίδιο και τον Θωμά και όπως προανέφερα κανένας τερματοφύλακας δεν είναι καλύτερος από το Κωτσιούι.

Αυτή η παιδική αφέλεια όμως μας δίνει να καταλάβουμε ότι υπάρχει ένας αλληλοθαυμασμός μεταξύ των παιδιών για τις ικανότητες των άλλων παιδιών και αν κάποιον τον θεωρούν καλύτερο, δεν τον ζηλεύουν αλλά προσπαθούν να τον φτάσουν. Βλέπουν και αναγνωρίζουν που υστερούν σε σχέση με τους άλλους και προσπαθούν με σοβαρότητα (έστω και αν είναι επτά χρόνων) να βελτιωθούν για να τους φτάσουν. Πολλές φορές μου ζήτησε να τον βοηθήσω να βελτιωθεί σε κάποια πράγματα. Το τελευταίο ήταν να μάθει να κάνει δυνατά σουτ όπως ένα άλλο παιδάκι της ομάδας μας. Αυτό που μου προκαλεί θαυμασμό σε σχέση με τα παιδιά της ομάδας αυτής είναι η εξέλιξη τους σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και αυτό οφείλετε ότι πάντα έχουν κάποιο να φτάσουν. Ο κάθε ένας έχει και κάποιον άλλο στην ομάδα που να μπορεί να κάνει κάτι καλύτερα από αυτόν, χωρίς απαραίτητα να τον κάνει καλύτερο από τον άλλο. Έτσι επιτυγχάνεται η μαζική εξέλιξη. Δηλαδή, αυτός που κάνει δυνατά σουτ μπορεί να υστερεί στο γκολ, αυτός που βάζει γκολ μπορεί να υστερεί στην ντρίμπλα, αυτός που ντριμπλάρει μπορεί να υστερεί στην ταχύτητα, αυτός που είναι ταχύς μπορεί να υστερεί στη δύναμη, αυτός που είναι δυνατός μπορεί να υστερεί στην τεχνική και πάει λέγοντας. Έτσι, δημιουργείται ένας υγιής ανταγωνισμός για να καταφέρει ο ένας να φτάσει τον άλλο και η ομάδα προχωρά ως ομάδα και όχι ως άτομο. 

Δεν θα τελειώσω το άρθρο μου με συμπεράσματα, αλλά με ένα Μπράβο στα παιδιά και στους προπονητές τους.